SaPa z glowa w chmurach

Po powrocie z Ha Long mielismy w Hanoi jeszcze jakies 4h. Zakupy, kolacja, masaz i prawie punktualnie podjechal pod nas sleeping bus. Sleeping bus to prawdziwa bajka. Tym samym Wietnam pobil Birme poziomem autobusowego komfortu, jaki mielismy okazje doswiadczyc. Zaraz na wejsciu do autobusu kazano nam wyskoczyc z butow, bo w autobusie porzadek musi byc. W calym autobusie idealnie schlodzonym staly w trzech rzedach pietrowe lozka. Przy naszym wzroscie 170 dalo sie tam spokojnie wyciagnac nogi. Rewelacja. Podroz do SaPa trwala 6h. Tak naprawde to nawet nie liczylismy na podroz w to miejsce, bo na mapie to kawal drogi od Hanoi, tuz przy polnocnej granicy z Chinami. Znalazlam na mapie blizsze Hanoi miejsce, w ktorym mozna zobaczyc pola ryzowe. Dopiero tu w Wietnamie dowiedzielismy sie, ze choc do Mu Cang Chai jest o ponad 100km blizej, jedzie sie tam prawie 3h dluzej, bo zamiast autostrady sa tylko drogi gorskie. Szybko wiec zmienilismy plany i obralismy kierunek na SaPa. Spedzilismy tutaj dwa dni jezdzac na wypozyczonym motorze po polach ryzowych i okoliocznych wioskach, w ktorych mieszkaja kolorowo ubrane plemiona H'mong, Czerwoni Dao i Tay. Tak, to prawda co pisza, ze jest tu komercyjnie i zajezdza cepelia. Nic jednak nie jest w stanie przycmic piekna okolicznych tarasow ryzowych i upraw herbaty. Zawsze marzylam by jezdzic rowerem po soczyscie zielonych polach, ale na motorze to jest jeszcze lepsze!

Mamy szczescie, bo wrzesien i pazdziernik to najlepszy moment by zobaczyc na polach ryz. Tarasy sa dokladnie takie jak na zdjeciach w magazynach podrozniczych. Poza tym po upalnym Hanoi odpoczywamy tutaj w przyjemnym chlodziku 20stopni. Straszono nas deszczem, ale jak dotad padalo tylko w nocy. Lekkich mzawek w ciagu dnia nie licze, bo nie utrudniaja nam zycia. Wczoraj wyjechalismy droga w strone wioski Cat Cat. Jednak, gdy zobaczylismy na jej wjezdzie budke z cieciem kasujacym bilety i panujaca wokol kiczowata cepelie, zdecydowalismy jechac dalej. Co chwile przystanek, bo widoki zapieraja dech w piersi. Albo kawa. Rany, jaka oni maja tu dobra kawe! Jest intensywna w smaku, ale nie gorzka. To cos jakby pomiedzy kawa a czekolada. Do tego "mleko", ktorego na poczatku troche sie brzydzilam, bo ma troche zoltawy kolor i jest bardzo geste. Nie wiem dokladnie co to jest, ale w smaku jest bardzo slodkie. Wraz z kawa daje fenomenalny smak, ktorergo bedzie mi baaardzo brakowac w Polsce.

Jechalismy w kierunku wioski TaVan. Niestety zakupu biletow nie da sie uniknac. Lokalesy przejezdzaja normalnie, wszystkie obce twarze zatrzymywane sa przy wjezdzie. Jest to o tyle wkurzajace, ze za ten bilet nie ma doslownie nic. Zadnej uslugi, zadnego udogodnienia, nawet zadnego zabytku, bo do wiosek jedzie sie tylko po to by poobserwowac zycie lokalnych. Nawet koszy na smieci nie ma, a droga, ktora na mapie zaznaczono jako asfaltowa, konczy sie za trzecim zakretem i zmienia w ubita ziemie z kamieniami albo ewentualnie szwwajcarski ser, na ktorym kola motoru slizgaja sie niemilosiernie. Jednak dla samych widokow zdecydowanie trzeba tu byc.

Dzisiaj obralismy przeciwny kierunek - Silver Waterfall i przelecz Tram Tan. Tu tez jest przepieknie! Co chwile mija sie tarasy ryzowe albo pola herbaty. Siedzimy teraz na tarasie jakiejs kawiarni bo solidnej porcji noodli z wolowina i patrzymy jak z gor schodzi mgla i pokrywa uprawe herbaty. W oddali widac Fansipan, najwyzszy szczyt Indochin. Mozna tutaj na niego wjechac kolejka, ale przy tak mglistej pogodzie naprawde mozna lepiej wydac te 30 dolcow od osoby.

Dzis wieczorem wracamy sleeping busem do Hanoi, a jutro czeka nas lot do Hue!

Tutejsza specjalnosc - losos gotowany w wywarze. Sami dodajemy sobie do niego warzywa, grzyby, tofu i swiezego surowego lososia. A wywar staje sie coraz bardziej aromatyczny. Uczte konczy sie jego wypiciem.

Lepszej kawy niz tu w Wietnami jeszcze nie pilam